آیا عمل جراحی، درمان موثری برای مقابله با چاقی است؟ ارتباط استرس و بی‌خوابی با اضافه وزن
تاریخ انتشار: ۲۶ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۲۱۶۷۱۴
همشهری آنلاین -یکتا فراهانی: جراحی‌های چاقی (bariatric surgery) با ایجاد تغییراتی در دستگاه گوارش منجر به کاهش وزن می‌شود. این عمل روش‌های مختلفی دارد که بعضی از آنها از طریق کاهش حجم معده منجربه دریافت کالری کمتر می‌شوند.
گاهی نیز ممکن است این گونه عمل‌ها با تغییراتی در روده کوچک همراه باشد تا میزان جذب مواد غذایی کاهش یابد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دکتر سارا صرافی زاده، متخصص تغذیه و رژیم درمانی هیئت علمی دانشکده علوم وفناوری‌های پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات در مورد افرادی که افزایش وزن دارند می‌گوید: «به طور کلی برای کاهش وزن باید به شرایط کلی جسمانی افراد توجه داشت. نخستین مورد، درمان بیماریهای زمینه‌ای آن‌هاست که کاهش وزن نیز می‌تواند گام مهمی در درمانشان به حساب بیاید.
مثلاً بعضی افراد که اضافه وزن دارند به بیماریهای متابولیکی مانند دیابت، کبد چرب، چربی خون و فشار خون، مشکلات قلبی عروقی و پوکی استخوان هم مبتلا هستند که علاوه بر وراثت، سبک زندگی نیز عامل مهمی در بروز آنها به حساب می‌آید. بنابراین برای بهبود این بیماری‌ها باید اقدام به کاهش وزن کنند. چون کاهش وزن، اولین گام برای درمان این بیماری‌هاست.
تعریف اضافه وزنبه گفته صرافی زاده برای تشخیص اضافه وزن افراد باید به تناسب قد و وزن یا BMI آنها توجه شود. در علم تغذیه اعداد معیاری برای این کار وجود دارند که بر اساس آنها می‌توان تشخیص داد فرد دچار اضافه وزن هست یا نه.
البته این اعداد برای اشخاص عادی در نظر گرفته شده‌اند و برای افرادی با شرایط خاص مانند زنان باردار یا شیرده و ورزشکاران، متفاوت است. ضمن آنکه در حال حاضر، تعریف اضافه وزن تغییر کرده است. یعنی فرد زمانی اضافه‌وزن را دردسر آفرین می‌بیند که در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند و چاقی باعث مشکلاتی مانند کمردرد یا زانو درد او نیز شده باشد.
البته بعضی افراد نیز وقتی احساس خوبی نسبت به ظاهر خودشان نداشته باشند و آن را نپسندند یا نتواند لباس‌های مورد علاقه‌شان را بپوشند. همچنین دید جامعه نیز به آنها مناسب نباشد اقدام به کاهش وزن می‌کنند. یعنی همه این پارامترها می‌توانند باعث شوند فرد به فکر راه‌هایی برای کاهش وزن و رسیدن به وزن مطلوب خود باشد.
ریشه یابی مشکل اضافه وزنبه گفته دکتر صرافی زاده، خط اول درمان کاهش وزن، مشاوره با متخصص تغذیه و رژیم درمانی است که بتواند مشکل اضافه وزن فرد را ریشه‌یابی کند و ببیند علت بروز چنین مشکلی دقیقاً چه بوده و از کجا نشأت‌گرفته است؛ آیا تغذیه او غلط بوده، فعالیت بدنی کمی دارد، خواب او با اخلال مواجه است یا استرس او بیش ازاندازه است؛ به طوری که نمی‌تواند آن را مدیریت کند. چون گاهی استرس زیاد مشکلاتی در خواب و بی‌تحرکی افراد به وجود می‌آورد که می‌تواند در نهایت منجر به چاقی هم بشود.
ارتباط خواب و استرس با اضافه وزناین متخصص تغذیه و رژیم درمانی می‌گوید گاهی اختلالات خواب می‌تواند با اضافه وزن فرد در ارتباط باشد. ما اصطلاحی داریم به نام بیوریتم (ریتم زیستی) طبیعی بدن که با آغاز صبح شروع به فعالیت می‌کند و با تاریکی هوا هم نیاز به استراحت دارد.
اما وقتی به هر دلیلی، مثلاً در افرادی که استرس زیاد دارند و به خاطر بالا بودن سطح کورتیزون نمی‌توانند خواب راحتی داشته باشند یا فعالیت و کار آنها شبانه است؛ بیوریتم بدن به هم می‌ریزد. در این هنگام افراد گاهی عادات غلطی مانند پرخوری‌های عصبی هم پیدا می‌کنند که در نهایت می‌تواند منجر به اضافه وزن شود.
یعنی این قانون بدن است که وقتی ما از ساعت دو شب به بعد بیدار باشیم؛ ناخودآگاه به سمت یخچال کشیده می‌شویم و ترجیح می‌دهیم چیزی هم بخوریم که در نهایت منجر به اضافه وزن ما خواهد شد.
ضمن آنکه استرس و نداشتن خواب کافی می‌تواند بر ترشح هورمون‌ها نیز اثر بگذارد و در درازمدت بدن را خسته کند که این روند نیز در نهایت می‌تواند در تغییرات وزن مؤثر باشد.
بنابراین استرس باعث می‌شود مواد غذایی ناخودآگاه به‌صورت چربی در بدن انباشته شوند و در واقع تاثیری است که استرس بر بدن ما می‌گذارد.
یعنی گاهی ریشه بعضی چاقی‌های بی‌دلیل با افزایش استرس در ارتباط و شخص گزارش می‌دهد بدون هیچ تغییری در برنامه غذایی‌اش با افزایش وزن مواجه بوده است.
چاقی؛ مادر بیماریهادکتر صرافی زاده در پاسخ به اینکه چه کسانی می‌توانند برای کاهش وزن خود اقدام به عمل جراحی کنند می‌گوید اضافه وزن، زمانی به وجود می‌آید که استاندارد دریافت غذایی فرد؛ یعنی مقدار انرژی که باید از گروه‌های مختلف غذایی مانند نان و غلات، حبوبات، لبنیات میوه‌ها و سبزیجات و چربی‌ها دریافت کند بیش ازاندازه مورد نیاز فرد باشد.
در واقع علاوه بر اینکه در یک تغذیه مناسب باید تمام گروه‌های غذایی گنجانده شوند نباید کالری دریافتی ازاین مواد نیز بیش از نیاز فرد باشد. اما وقتی با توجه به قد و وزن و سن افراد، تعادل کالری مورد نیاز آنها با کالری مصرفی‌شان به هم بخورد و انحراف پیدا بکند فرد دچار اضافه وزن خواهد شد.
در چنین شرایطی، بسیاری از بیماری‌ها نیز بروز پیدا خواهند کرد که فرد ناچار به درمان آنها هم خواهد بود.
توجه به سیری سلولی به جای سیری شکمیتوجه داشته باشیم استفاده مواد غذایی، حکم دارو را دارد و وقتی فرد بتواند روزانه به‌اندازه کافی از هر کدام از گروه‌های مواد غذایی مصرف کند؛ علاوه بر اینکه می‌تواند از سلامت جسمانی برخوردار باشد، کمتر نیز دچار اضافه وزن خواهد شد.
در واقع این سیر شدن نیست که نشانه رفع نیاز بدن به موادغذایی است؛ بلکه مهم سیری سلولی و رفع نیازهای بدن به مواد غذایی است.
یعنی فرد گرسنه نیست ولی مثلاً زینک، منیزیم یا کلسیم دریافتی او پایین است یا کم‌خونی دارد. پس متخصص تغذیه قبل از هر چیز باید سبک زندگی یعنی تغذیه، فعالیت‌های فیزیکی، خواب، میزان استرس و چگونگی مهار آن و همچنین ابتلای فرد به بیماریهای زمینه‌ای را بررسی کند.
توجه به همه این موارد و مدیریت صحیح آنها در کنار برنامه غذایی متناسب با فرد می‌تواند منجر به کاهش وزن شود.
عمل جراحی برای کاهش وزنبه عقیده این متخصص تغذیه و رژیم درمانی، عمل‌های جراحی کاهش وزن برای همه افرادی که دچار اضافه وزن‌های بالا هستند مناسب نیست.
هنگامی هم که فرد ناچار به انتخاب چنین راهی باشد حتماً باید به طور همزمان هم با پزشک جراح و هم متخصص تغذیه و رژیم درمانی در ارتباط باشد و بعد از عمل نیز تا آخر عمر باید رژیم غذایی او تحت نظر متخصص تغذیه باشد.
ضمن آنکه هر فردی نمی‌تواند تحت عمل جراحی کاهش وزن قرار بگیرد. چون بعضی افراد فکر می‌کنند می‌توانند هر چقدر بخواهند بخورند و در نهایت با عمل جراحی کاهش وزن، خود را به وزن ایده آلشان نزدیک کنند.
چه کسانی می‌توانند با عمل جراحی کاهش وزن داشته باشند؟دکتر صرافی زاده می‌گوید تناسب قد و وزن یا BMI فردی که بخواهد تحت عمل جراحی‌های کاهش وزن قرار بگیرد حتماً باید بالای ۳۵ باشد. ضمن آنکه پیش زمینه فرد هم خیلی مهم است. یعنی فرد در سال‌های اخیر با در پیش گرفتن رژیم غذایی کاهش وزن و تغییر سبک زندگی خود نتوانسته باشد وزنش را کاهش دهد. همچنین اضافه وزن او به حدی رسیده باشد که نتواند با رژیم آن را جبران کند و فعالیت فیزیکی مطلوبی داشته باشد.
به علاوه وقتی به دلیل اضافه وزن بالا، فشار روانی زیادی روی فرد باشد و همزمان مبتلا به بیماریهای دیگری هم باشد که چاقی برای آنها خطرناک باشد پزشک به فرد اجازه عمل جراحی خواهدداد. چون عمل کاهش وزن، عمل سنگینی است که شخصی که می‌خواهد اقدام به انجام آن کند حتماً باید از همه احتمالات ودر واقع پیامدهای مفید یا مضر آن آگاه باشد.
در واقع این پله آخر برای زمانی است که فرد دیگرن می‌خواهد تا این‌اندازه اضافه وزن داشته باشد و از وضع موجود خود خسته است. بعد از عمل‌های جراحی کاهش وزن، دیدار شخص با متخصص تغذیه مادام العمر خواهد بود.
بعد از عمل جراحی هم نیاز به رعایت رژیم غذایی استبا توجه به اینکه سطح جذب و دریافت فرد بعد از عمل جراحی کاهش وزن پایین می‌آید، نوع انتخاب غذا و رژیم غذایی او بسیار متفاوت خواهد بود. یعنی بین انتخاب‌های فرد برای مواد غذایی باید اولویت‌بندی صورت گیرد. مثلاً نخست باید به فکر جذب پروتئین باشد و بعد به سوی کربوهیدرات‌ها برود. در واقع شخص بعد از عمل هم نمی‌تواند تغذیه مورد دلخواه خود را داشته باشد و این چیزی است که حتماً باید از آن آگاه باشد.
بنابراین توجه داشته باشیم بهترین کار برای کاهش وزن در پیش گرفتن رژیم غذایی مناسب و داشتن فعالیت فیزیکی روزانه است. چون بعد از عمل جراحی نیز رعایت همه این موارد الزامی است. ضمن آنکه هر عمل جراحی نیز خطرات خود را دارد و اغلب به عنوان آخرین گزینه در نظر گرفته خواهد شد.
کد خبر 713255 برچسب‌ها چاقی جراحی رژیم غذایی بیماری - بیمارستانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: استرس چاقی جراحی رژیم غذایی بیماری بیمارستان متخصص تغذیه و رژیم درمانی عمل جراحی کاهش وزن دچار اضافه وزن برای کاهش وزن کاهش وزن مواد غذایی صرافی زاده رژیم غذایی بعد از عمل بیماری ها خواهد شد ضمن آنکه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۲۱۶۷۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختلال اوتیسم؛ نشانه‌ها، علل و راه‌های درمان آن
فرارو- بسیاری از ما به‌ویژه والدین با نام عارضه «اوتیسم» آشنا هستند و احتمالا یکی از نگرانی‌های مهم آنها هنگام بچه‌دار شدن همین مسئله است. اختلال اوتیسم که در پسران شیوع بیشتری دارد، بر رشد طبیعی مغز در ارتباط با تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر نامطلوبی می‌گذارد و موجب بروز اختلال جدی در ارتباطات کلامی، غیر کلامی و تعاملات اجتماعی از جمله قرار گرفتن در جمع دوستان، بازی کردن و … در افراد مبتلا به این بیماری می‌شود. نگرانی اصلی درباره این اختلال این است که باوجود پیشرفت‌های علمی هنوز علت اصلی ابتلا به اوتیسم ناشناخته مانده است و محققان تنها فرضیاتی را در ارتباط با علت بروز این اختلال ارائه داده‌اند که تاکنون هم به اثبات نرسیده است. به گزارش فرارو، اختلال اوتیسم چیست و چرا برخی افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند؟ اختلال اوتیسم چه انواعی دارد و علائم آن چیست؟ اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود و برای درمان آن از چه روش‌هایی استفاده می‌شود؟ اگر شما نیز به دنبال پاسخ این سوالات هستید، با ما همراه شوید تا اطلاعات مفیدی درباره اختلال اوتیسم در اختیار شما قرار بدهیم. اختلال اوتیسم چیست؟ اوتیسم یا «درخودماندگی» یک بیماری پیچیده عصبی-رفتاری است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتار‌های سخت و تکرار شونده است و به دلیل گستردگی علائم به آن «اختلال طیف اوتیسم» (ASD) می‌گویند. اختلال طیف اوتیسم را بیشتر می‌توان یک اختلال نورولوژیکی دانست که به طور معمول در سال‌های اولیه رشد فرد مبتلا نمایان می‌شود. این اختلال باعث می‌شود که مغز فرد مبتلا به اوتیسم نتواند در زمینه رفتار‌های اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی به‌درستی عمل کند و مانع یادگیری چگونگی ارتباط و تعامل اجتماعی با دیگران می‌شود. درواقع کودکان و بزرگسالان دارای اختلال طیف اوتیسم در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، مهارت‌های شناختی معمول، رفتار‌های اجتماعی، فعالیت‌های سرگرم کننده و بازی دارای مشکل هستند. اختلال طیف اوتیسم فارغ از نژاد، فرهنگ یا پیشینه اقتصادی در افراد مختلف سراسر جهان یافت می‌شود و طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای آمریکا (CDC) در سال۲۰۱۴ این اختلال پسران را بیشتر از دختران تحت تأثیر قرار می‌دهد.میزان شیوع اختلالات طیف اوتیسم در دو دهه گذشته در سراسر جهان افزایش زیادی داشته است و به طور کلی اعتقاد بر این است که اوتیسم در حال افزایش است. پژوهش‌های ۲۰ سال گذشته تاکنون نشان داده‌اند که شیوع اختلال اوتیسم به دلایل مختلفی در حال افزایش است. در اوایل دهه اخیر برآورد می‌شد که شیوع این اختلال ۱ در ۳۳۵ نفر باشد. این میزان در سال‌های اخیر رو به افزایش بوده است، طوری که طبق آخرین پژوهش‌ها این آمار در سال ۲۰۰۹ میلادی ۱ مورد در هر ۹۱ نفر در آمریکا و یک مورد در هر ۶۶ نفر در انگلستان گزارش شده است؛ همچنین در آخرین ویرایش راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی آمریکا (۲۰۱۴) شیوع اوتیسم یک به ۵۹ ذکر شده است. مطالعات شیوع‌شناسی در ایران نیز گستره‌هایی از یک به ۱۵۰ بین کودکان را گزارش کرده‌اند.
۱. اختلال درخودماندگی: اختلال درخودماندگی همان چیزی است که با شنیدن کلمه اوتیسم به ذهن خیلی‌ها خطور می‌کند. به اختلال در برقراری ارتباطات، تعاملات اجتماعی و بازی‌های تخیلی در کودکان زیر ٣ سال اختلال درخودماندگی گفته می‌شود.
۲. سندرم اسپرگر (Asperger): کودکان مبتلا به این سندروم مشکل زبانی ندارند و در تست هوش میانگین هوشی بالاتر از متوسط دارند؛ اما مانند کودکان اوتیسمی در برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل و محدودیت دارند.
۳. اختلال فراگیر رشد (PDD یا اوتیسم آتیپیک): این اختلال یک دسته عمومی و فراگیر برای کودکانی است که برخی از رفتار‌های اوتیسمی را نشان می‌دهند؛ اما در سایر دسته‌ها قرار نمی‌گیرند.
۴. اختلال فروپاشی دوران کودکی: کودکان مبتلا به این اختلال حداقل در دو سال اول زندگی رشد نرمالی دارند و پس از آن بخش بزرگی از مهارت‌های ارتباطی خود را از دست می‌دهند. این اختلال بسیار نادر است و بسیاری از متخصصان بیماریهای ذهنی در مورد اینکه آن را یک بیماری در نظر بگیرند، تردید دارند.
امروز راهنمای آماری و تشخیصی بیماریهای روانی (DSM) که انجمن روان‌شناسان آمریکایی آن را تهیه و تدوین کرده‌اند، به عنوان مرجعی برای تشخیص بیماریهای روانی مورد تأیید و استناد قرار می‌گیرد. در ویرایش پنجم که جدیدترین ویرایش این راهنماست و در سال ۲۰۱۳ منتشر شد (DSM-5)، اوتیسم به پنج نوع مختلف به شرح زیر دسته‌بندی می‌شود که عبارتند از:
۱. دارای نقص هوشی یا بدون آن
۲. با نقص زبانی یا بدون آن
۳. همراه با بیماریهای ژنتیکی یا پزشکی شناخته شده یا عامل محیطی
۴. همراه با اختلال رفتاری، ذهنی یا رشدی ـ عصبی دیگر
۵. با کاتاتونیا.
البته بعضی از افراد ممکن است یکی یا بیشتر از این مشخصات را داشته باشند.
۲. درک احساسات دیگران: درک احساسات دیگران برای مبتلایان به این اختلال دشوار است. در واقع، توانایی این افراد در همدردی با دیگران نسبت به افراد عادی بسیار ضعیف است. صحبت و معاشرت با افراد مبتلا به اوتیسم تا حدود زیادی شبیه به حرکت در جاده‌ای یک طرفه است، انگار فرد اوتیستیک بدون گوش دادن و توجه به دیگران صحبت می‌کند.
۳. ارتباط جسمی: برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم مانند کودکان عادی تمایل به در آغوش کشیده شدن یا لمس از سوی دیگران ندارند. البته اشتباه است که این ویژگی را به تمام کودکان دچار این اختلال تعمیم بدهیم؛ زیرا در برخی موارد این کودکان هم دوست دارند تا والدین، خواهر و برادر یا مادربزگ و پدربزرگ را در آغوش بگیرند و از این کار لذت زیادی هم می‌برند. با این حال ارتباط جسمی و بازی‌های کودکانه مانند قلقلک دادن ممکن است برای این افراد فاقد هرگونه معنا و مفهومی باشد و به واکنش‌های متفاوتی منجر شود.
۴. صحبت کردن: هرقدر طیف اختلال اوتیسم در فرد شدیدتر باشد، مهارت‌های او در صحبت کردن پایین‌تر خواهد بود. خیلی از افراد اوتیستیک اصلا صحبت نمی‌کنند. این افراد معمولا عبارات و واژه‌هایی را که می‌شنوند، تکرار می‌کنند. به این حالت «اکولالیا» یا «پژواک‌گویی» گفته می‌شود. نوع حرف زدن این افراد هم با دیگران متفاوت است و حالت رسمی و کتابی دارد. نوجوانانی که به سندروم آسپرگر مبتلا هستند، معمولا شبیه اساتید صحبت می‌کنند و جملات‌شان فاقد هرگونه فراز و فرود است.
۵. رفتار‌های تکراری: افراد مبتلا به اوتیسم از تکرار و پیش‌بینی لذت می‌برند. تکرار دوست آن‌هاست و تمایل زیادی به تکرار کردن دارند. برای افراد عادی وجود حجم زیادی از حرکات و رفتار‌های تکراری خسته‌کننده است؛ اما افراد اوتیستیک از این تکرار راضی هستند و می‌توانند حرکتی مانند لِی‌لِی رفتن در عرض اتاق را برای بار‌ها و بار‌ها تکرار کنند یا مثلا ممکن است یک نقاشی واحد را مدام در دفتر خود و صفحه‌ای بعد از دیگری رسم کنند. گاه ایجاد تغییر ممکن است زندگی یک فرد اوتیستیک را دچار بحران کند؛ چراکه این افراد به‌شدت از تغییر گریزان هستند.
۶. حساسیت به صدا، نور و بو: صدا‌های بلند و ناگهانی برای افراد دچار این اختلال نامطلوب و ناخوشایند است. برخی از بو‌ها و تغییر محسوس نور و دمای فضا هم می‌تواند اثرات نامطلوب مشابهی روی آنها داشته باشد. بسیاری معتقد هستند که ایجاد تغییر در نور، صدا یا بو نیست که موجب آزار کودک می‌شود؛ بلکه بیشتر غافل‌گیری است که او را می‌آزارد. در واقع همان حالتی که از پیش‌بینی نکردن ارتباطات جسمانی به شخص دست می‌دهد، در اینجا هم او را تحت تاثیر قرار خواهد داد. اگر فرد اوتیستیک بداند که چه اتفاقی در جریان است یا ممکن است چه چیزی پیش آید، خیلی راحت‌تر خود را برای آن واقعه آماده می‌کند.
۱. ژنتیک: اوتیسم با سابقه خانوادگی مثبت ارتباط دارد، محققان ترکیب خاصی از ژن‌ها را عامل آن می‌دانند.
۲. سن بالا: عوامل دیگری مانند سن بالای پدر یا مادر شانس ابتلای کودکان به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۳. برخی داروها: استفاده از برخی داروها و مواد شیمیایی در زمان بارداری مانند داروهای ضد تشنج، مصرف مشروبات الکلی نیز شانس ابتلای فرزند به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۴. اختلالات متابولیسمی: اختلالات متابولیسمی مانند دیابت یا چاقی مادر حتی باعث افزایش احتمال ابتلای کودک به اوتیسم می‌شود.
۵. نقص آنزیمی: در برخی موارد اوتیسم به دلیل برخی اختلالات مانند فنیل کتونوریای درمان نشده (نقص متابولیکی مادرزادی که به دلیل کمبود آنزیم فنیل الانین هیدروکسیلاز، سطح فنیل الانین در خون افزایش یافته؛ همچنین ادرار و تنفس آنها بوی کپک می‌دهد.) و سرخچه رخ می‌دهد.
الف) روش ABA: بسیاری از روش‌های درمانی کودکان اوتیستیک بر پایه اصول این روش تهیه شده‌اند. در این روش اصل مهم این است که رفتارهایی مورد تشویق قرار بگیرند که احتمال تکرار و افزایش خواهند داشت و رفتارهایی که مورد توجه قرار نگیرند، احتمال حذف شدن آنها وجود دارد. اگر چه اِی بی اِی یک تئوری است؛ ولی بسیاری از مردم از این اصطلاح برای روش‌هایی که با این اصل کار می‌کنند، استفاده می‌کنند.
ب) روش تیچ: این روش اولین روشی بود که در آمریکا برای کودکان اُتیستیک به کار گرفته شد. نام این روش مخفف عبارت «درمان و آموزش کودکان اوتیستیک و ناتوانی‌های ارتباطی مرتبط با این بیماری» است. در این روش اعتقاد بر این است که محیط زندگی کودک باید با او تطبیق داده شود، نه اینکه کودک با محیط تطبیق داده شود. در این روش از تکنیک خاصی استفاده نمی‌شود؛ بلکه برنامه درمانی براساس سطح عملکرد کودک پایه‌ریزی می‌شود. توانائی‌های کودک براساس معیار‌های آموزش‌های روانی بررسی می‌شود و تکنیک‌های درمانی برای بهبود ارتباط، مهارت‌های اجتماعی و انطباقی طراحی می‌شوند. در این روش به جای اینکه به کودک یک مهارت و توانائی خاص آموزش داده شود، سعی بر این است که به کودک مهارت‌هایی آموزش داده شود تا بتواند محیط اطراف خود و رفتار‌های اطرافیان خود را بهتر درک کند.
پ) روش ارتباط با تبادل تصویر: این روش، روش مناسبی برای شروع گفتار و برقراری ارتباط در کودکانی است که قادر به صحبت کردن نیستند. در این روش بر پایه اصول اِی بی اِی، به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه می‌تواند نیازهای خود را از طریق دادن تصاویر برآورده کند. از امتیازات مهم این روش این است که ارتباط کودک ساده، قابل فهم، با تفکر و عمدی است. با این روش کودک می‌تواند با هر کسی ارتباط برقرار کند و تنها کاری که باید انجام شود، گرفتن و دادن تصاویر است.
ت) روش فلور تایم: این روش بسیار شبیه بازی درمانی است. در این روش سعی بر این است که ارتباط کودک با یک فرد دیگر از طریق برنامه‌های دقیق بازی، بیشتر و مؤثرتر شود. این روش شامل شش مرحله است که کودک در طی مراحل آنها تقلید و چگونه یاد گرفتن را از یک بزرگ‌تر فرا می‌گیرد و به عبارتی کودک باید نرده‌بام شش پله‌ای را طی کند. در این برنامه والدین و درمان‌گران سعی می‌کنند تا پیشرفت کودک را از طریق مسیرهایی که کودک دوست دارد و با جهت دادن به این مسیرها فراهم کنند تا کودک بتواند شش مرحله پیشرفت موجود در این روش درمانی را طی کند. این روش به طور مجزا به کودک در به دست آوردن مهارت‌های گفتاری و بدنی کمک نمی‌کند؛ بلکه از نظر احساسی و روانی به کودک کمک می‌کند تا کودک بتواند درک بیشتری پیدا کند و از طریق آگاهی و تجربه مهارت‌های دیگر را نیز به دست بیاورد.
ج) داستان‌های اجتماعی: این داستان‌ها برای آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان اوتیستیک آماده شده‌اند. از طریق این داستان‌ها به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه احساسات، منظور و برنامه‌های دیگران را درک کنند. در این روش یک داستان براساس یک موقعیّت و شرایط خاص با اطلاعات فراوان تهیه شده است که به کودک کمک می‌کند تا از طریق گوش کردن به آن بفهمد چه جواب یا عکس‌العمل مناسب را باید از خود نشان بدهد.
د) درک مجموعه حواس: کودکان اوتیستیک معمولا از نظر حواس بدن خود دارای مشکلاتی هستند. ممکن است این کودکان دارای آستانه تحریک بالا و یا پائین باشند و یا اینکه مغز آنها قادر نیست از اطلاعات به دست آمده با حواس پنجگانه درک درستی از شرایط موجود به دست بیاورد. در این روش درمانی که می‌تواند با بازی درمان، کار درمان و یا گفتار درمان انجام شود، به کودک کمک می‌شود تا بهتر از اطلاعات حسی بهره ببرد. موسیقی درمانی نیز جزئی از این روش است که با فرکانس‌های متفاوت حساسیّت کودک را در برابر برخی اصوات کم و یا زیاد می‌کند. ۲. درمان غذایی کودکان اوتیستیک به غذا‌های حاوی گلوتن و کازیین پاسخ منفی می‌دهند. این پروتیین‌ها در گندم و لبنیات وجود دارد و باعث افزایش علائم بیماری می‌شوند. رژیم GFCF (رژیم بدون گلوتن و کازیین) می‌تواند در روند درمان کمک کننده باشد. در این رژیم غذایی گندم و محصولات حاصل از آن و لبنیات باید حذف و یا بسیار محدود شوند. بسیاری از والدین گزارش کرده‌اند که مهارت‌های اجتماعی و تکلم در فرزندانشان بر اثر این رژیم افزایش یافته است. مصرف میوه‌جات و سبزیجات تازه، گوشت قرمز و سفید، قرص اُمگا سه، ویتامین ب، ویتامین د، قرص کلسیم و آب زیاد در درمان ناهنجاری‌های اوتیسم بسیار مفید است؛ همچنین شیر شتر به دلیل دارا بودن پروتیین‌های محافظ و آنزیم‌های ضد باکتری تاثیر زیادی در بهبود این اختلال دارد.
۳. درمان دارویی داروها نقش آنچنانی در درمان ندارند؛ بلکه بیشتر برای کنترل ناهنجاری‌های رفتاری تجویز می‌شوند. فقط دو داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم وجود دارد: «ریسپریدون» و «آریپیپرازول» که هر دو در گروه داروهای آنتی سایکوتیک آتیپیک قرار دارند. به هر حال به خاطر داشته باشید که استفاده از هر دارویی برای کودکان اوتیستیک باید حتماً زیر نظر متخصص انجام شود و اثرات آن به‌دقت تحت مورد بررسی قرار بگیرد.
۴. روش‌های درمانی مکمل با وجود اینکه تشخیص زودهنگام و درمان زود هنگام اوتیسم بهترین روش در کمک به این کودکان و درمان آن‌هاست، برخی از والدین و محققین معتقدند که روش‌های درمانی مکمل دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند ارتباط کودک با دنیای اطراف و سایرین را بهبود ببخشند و رفتار‌های آنها را بهتر کنند. از انواع این درمان‌ها می‌توان به موسیقی درمانی، هنر و حیوان درمانی اشاره کرد که می‌تواند به صورت فردی با کودک کار شده و یا در مراکز مخصوص به صورت جمعی کار شوند. در تمامی این روش‌ها افزایش قدرت ارتباط، بهبود روابط اجتماعی و افزایش اعتماد به نفس مشترک است؛ همچنین این روش‌ها کمک می‌کنند تا کودک بتواند رابطه بی‌خطر و مفیدی را با درمان‌گر خود و سایرین برقرار کند و با آنها مأنوس شود.
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟